درباره ما

هو
‏۱۲۱
سلسله نعمت‌اللهی سلطانعلیشاهی، یکی از سلاسل متنفذ شیعه در ایران است. این سلسله مانند بسیاری و چه‌بسا تمام مکاتب صوفیه، سلسله نسب معنوی خود را به حضرت رسول اکرم (ص) می‌رساند. در زمان حضرت علی (ع) از آنجایی که ایشان مظهر تام ولایت بود، در بین اصحاب ایشان عرفای کاملی تربیت شدند و بعدها که سلاسل صوفیه متشکل‌تر شد، هرکدام رشتۀ خود را به یکی از صحابۀ این امامان می‌رساندند. مثال آن کمیلیه که رشته خود را به «کمیل زیاد» می‌رسانند و ادهمیه که رشته خود را به «ابراهیم ادهم» صحابۀ حضرت سجاد و حضرت باقر می‌رسانند. یکی از این سلاسل مشهور، سلسله معروفیه است که نصب معنوی این سلسله به «معروف کرخی» صحابۀ حضرت امام علی ابن موسی‌الرضا می‌رسد و بعد از ایشان «سری سقطی» و بعد «جنید بغدادی» هدایت معنوی را برعهده داشتند که تقریباً هم‌زمان می‌شود با زمان غیبت و این رشته معنوی ادامه داشت تا صوفی شهیر قرن ۸ و ۹ «حضرت شاه نعمت‌الله ولی» که از اجلۀ عرفای زمان خودش بود. وجود ایشان از چند جهت حائز اهمیت است: اول اینکه ایشان اعتقاد به ولایت دوازده امامی را علنی نشان داده و در مدح ایشان شعر سروده و کلاه دوازده ترک بر سر می‌نهاد. دوم اینکه پیروان را تشویق به کار می‌کرد و تقیّد به لباس خاصّی را بخشی از سلوک نمی‌دانست، در عین حال اشاعه‌دهنده مکتب ابن‌عربی بود. همین مسائل باعث شد که سلسلۀ صوفیه معروفیه در زمان ایشان رونق خاصّی پیدا کرده و به «نعمت‌اللهی» مشهور گردد. مدتی در زمان صفویه بزرگان این سلسله به دکن هندوستان مهاجرت کردند و حدود زمان زندیه و قاجاریه بود که مستند قطبیت سلسلۀ نعمت‌اللهی به ایران بازگشت. بعد از سه نسل که مسند قطبیت در ایران بود، در سال ۱۲۵۳ قمری «حضرت زین‌العابدین شیرازی (رحمتعلیشاه)» به مسند قطبیت نشست و چون مورد توجه محمدشاه قاجار بود به سمت نائب‌الصدری شیراز منصوب شد و سلسله نعمت‌اللهی رونق یافت. بعد از رحلت ایشان در جانشینی جنابشان اختلاف افتاد. «جناب محمدکاظم اصفهانی (سعادتعلیشاه)»، «حضرت آقای حاج ملاسلطانمحمد گنابادی (سلطانعلیشاه)» را به جانشینی تعیین فرمودند. حضرت سلطانعلیشاه نه‌تنها دارای انفاس قدسیه و کمالات معنوی بود بلکه در علوم زمان خود هم سرآمد بود. از این رو این رشته بعد از ایشان مشهور به «سلسله نعمت‌اللهی سلطانعلیشاهی» یا «نعمت‌اللهی گنابادی» شد

تماس بگیرید

ارتباط با سردبیر

خبرگزاری مهرتابنده